Rozwój Bleu de Chanel był najprawdopodobniej nadzorowany z zapartym tchem. Chanel nigdy nie było domem, w którym można podążać za trendami, głównie dzięki temu, że perfumiarze tacy jak Ernest Beaux, Henri Robert i Jacques Polge są innowatorami w swojej dziedzinie, jako że trendy podążają za nimi. W szczególności Polge stworzył prawie wszystkie męskie perfumy Chanel i przearanżował pozostałe, których jego ręce nigdy nie stworzyły. Miało to na celu ponowne uruchomienie lub ulepszenie wód perfumowanych, z jego stylem skłaniającym się w kierunku cieplejszych lub bardziej mieszanych tonów.
Problem polegał na tym, że Chanel nie radziło sobie tak dobrze z z wypuszczonym w 1999 roku Allure Homme i tylko duża ilość wyraźnie różniących się flankerów utrzymywała ich w grze przez większość lat 2000. Zatem pozornie niezależny dom musiał w jakiś sposób zacząć dostosowywać się, aby pozostać istotnym dla młodych mężczyzn w XXI wieku, czy mu się to podoba, czy nie. Jeśli jednak decyzja o przejściu na modę, której marka nie zaczęła tylko po to, by zabezpieczyć swój przyszły rynek, wydawała się nietypowym posunięciem, przynajmniej mogliby przejąć władzę nad modą swoich konkurentów i stać się liderami gatunku, a nie naśladowcami. To trudne zadanie nawet dla Jacques’a Polge, który był już wtedy na emeryturze. To, czy Bleu de Chanel odniesie sukces w tym względzie, zależy od tego, co poczuje do tej wody toaletowej tłum naturalnych świeżych „niebieskich” mężczyzn. Zależeć też będzie nawet od samego Polge, ponieważ jego wątpliwym rozwiązaniem było usunięcie elementów wodnych z samego środowiska wodnego i zastąpienie kluczowych elementów, takich jak owocowe piżma z efektem prania, cząsteczkami drzewno-bursztynowymi i syntetycznymi odcieniami ambry. Było to niegdyś królestwo niszowych marek, które mogły sobie pozwolić na ich stosowanie.
Dostajemy stereotypowe otwarcie z nutą mięty i trochę cierpkiego, przypominającego yuzu syntetycznego grejpfruta, niesionego akordami jonu fiołka, uzupełnionego w nowatorski sposób przez dużą ilość różowego pieprzu. Jest tu również dziwnie ciepła przeciwwaga z gałki muszkatołowej i ogólnie o wiele więcej nut niż w typowym wodnym zapachu, ale bez rzeczywistego wodnego aromatu. A taka złożoność to dopiero początek. Wetyweria, cedr i hedione wprowadzają się do serca, które jest hesperydowe, a jednocześnie ciepłe. Nic niekonwencjonalnego, ale zdecydowanie nie wszystkie nuty występujące w standardowym wodnym zapachu zazwyczaj skupiają się na chłodnej świeżości. Miętowe, fiołkowe i sztuczne wibracje ambry wydają się wyrwane prosto z Kenneth Cole Black, ale Polge gra nimi przeciwko pieprzowi i ciepłemu sercu. Podstawa staje się jeszcze cieplejsza, zgodnie z jego stylem, z suchą paczulą, odrobiną labdanum, syntetycznym kadzidłem na bazie norlimbanolu, drzewno-bursztynowej substancji chemicznej po raz pierwszy użytej w czymś takim jak Amouage Jubilation XXV w 2008 roku. Następnie pojawia się nuta drzewa sandałowego, trochę imbiru i podkład ambroksanowy, który sprawia, że mylący środek staje się bardziej sensowny, gdy Chanel Bleu de Chanel przechodzi od chłodnego do ciepłego i lekko szorstkiego. Jeśli w zasadzie wymyślenie nowego gatunku, aby wyjść z robienia akwarystyk, nie jest wystarczająco złe, Polge dał Chanel tak doskonale dostrojonego generalistę, jak poprosił, aby działał dosłownie przez cały rok, we wszystkich sytuacjach i nigdy nie pachnącego nie na miejscu gdziekolwiek, kropka. Czas noszenia jest wystarczająco długi jak na dzień pracy, a projekcja jest jak mówi młodzież „bzykiem”, ale tylko przez pierwsze dwie godziny. Potem przez resztę czasu staje się umiarkowanie grzecznym blaskiem. Powiedziałbym, że Bleu de Chanel działa również dla wszystkich grup wiekowych, z wyjątkiem tych młodych lub starych facetów, którzy mają uparte gusta.
Podsumowując, Bleu de Chanel to niezwykle wyrafinowany „post-wodny błękit” wykonany na warunkach zarówno Chanel, jak i Polge’a. To świeży zapach od samego początku, który otwiera się chłodno, a następnie rozgrzewa, gdy zbliżasz się do skóry użytkownika. Nie zdobędzie żadnych starych głów, które tak samo rozchlapują swoje butelki starego Antaeusa. Za to będzie dla fanów o szerszych gustach, którzy może nie przejmowali się dość przejrzystym Allure Homme, ten szybko wspiął się na szczyt ich listy ulubionych ze względu na jego wszechstronność. Niby to zapach świetnie nadający się do zakładania do pracy, ale z osobowością zapachu niszowego. Tak, Bleu de Chanel wciąż jest nieco nudny dzięki temu równemu projektowi i daje innym przebojom, takim jak Acqua di Gio pour Homme Armaniego wszechobecność. Ale jest to tak dopracowany przykład gatunku będący zasługą złożoności Bleu de Chanel, że trudno byłoby ci go nienawidzić. Jeśli musiałbyś posiadać tylko jedną niebieską butelkę, to z pewnością mógłby on rywalizować o ten zaszczyt, a jeśli jesteś fanem świeżości, który może nosić tylko Chanel, również jesteś w dobrych rękach. Powiem, że dojenie dla zysku kolejnych flankerów udających wyższe stężenia, to stara sztuczka marki, zapożyczona z ich kobiecych linii. Ale myślę, że możemy im to wybaczyć, ponieważ i tak jest lepsza niż linia Allure Homme, chociaż ja rozumiem, że była to próba uczynienia mniej linii, a więcej zasięgu. Dobra robota Chanel, udało ci się wziąć nudny męski gatunek i dosłownie odrodzić go w inny. Chociaż w rezultacie odpowiedzialność za banalność nowoczesnych „niebieskich” zapachów będzie spoczywać na twoich barkach. No cóż, przynajmniej wyjdzie nam nowoczesny klasyk.